Zamek północny - Zapora (nazwa potoczna), oraz most forteczny
Budowę zamku południowego zapoczątkował Hallen Pobożny w roku 1115. Miał on stanowić ochronę przeprawy przez Bystrą, oraz bastion sprawujący pieczę nad odcinkiem Karmazynowego Szlaku rozciągającym się od Pontaru po Soden. W skutek marginalnego traktowania projektu i braku odpowiednich funduszy na budowę, ciągnęła się ona latami i w momencie podziału Temerii zamek nadal nie był ukończony. Trwajace się po śmierci Hellena spory i walki zwane Wojną Pobożną stanowiły jednak dostateczny powód aby ówczesny książę Ellander Kacperz dokończył budowę.
Książę elenderyjski posunął się on nawet dalej i idąc za przykładem Koviru rozpoczął budowę zamku północnego, który zabezpieczać miał również prawy brzeg Bystrej. Budowa obu zamków została zakończona z końcem zimy 1130 roku. W miesiąc później oblegające warownie wojska Redanii dowodzone przez samego króla Rygera obchodząc lepiej broniony zamek północny, zdobyły zrównując praktycznie z ziemią zamek południowy.
Na mocy podpisanego traktatu pokojowego Ellander zobowiązane było do powstrzymania się od odbudowy zniszczonego zamku południowego, a wznoszące się na lewym brzegu przeprawy ruiny zyskały miano Zgorzelca.
Pomimo zabiegów papiestwa, które w roku 1145 postanawia przenieść do Ellander siedzibę główną Kościoła Niezwyciężonego, kolejni władcy z rodu Falwicka nie wyrażali zgody na wzmocnienie obrony przeprawy.
Sytuacja została sprytnie wykorzystana, przez księcia Walezego spod Wzgórza, który nie chcąc łamać zakazu rozpoczyna fortyfikację samego mostu, tworząc w ten sposób pierwszy z warownych mostów w tej części kontynentu. Już w roku 1170 zamek północny i most dowiodły swojej wartości przyjmując wraz z Bramą Północy główny ciężar uderzenia sił Aedrin i tym samym ochraniając całą Temerię. Od znanego wówczas stwierdzenia, iż Aedryńczycy połamali sobie zęby na tej przeprawie, zespół zamku i mostu zostaje ochrzczony mianem Złamany Ząb.
Przez kolejne lata zarówno Zgorzelec jak i Złamany Ząb nie przechodzą większych remontów czy ulepszeń. Względny spokój panujący w Temerii aż do roku 1230 i Afery Miliona nie stwarza podstaw do dalszej rozbudowy kompleksu. Gdy w rok później Temeria pod rządami Lipiusa odzyskała niepodległość, również w Ellander zaczęły podnosić się niepodległościowe głosy. Aby przetrwać w ogólnym zamieszaniu księstwo poczęło czynnie przygotowywać się do wali o wolność, czego pierwszym dowodem była decyzja o rozpoczęciu odbudowy Zgorzelca.
Gdy w 1240 roku Ellander ogłosiło niepodległość, jej armia, dysponowała szeregiem fortyfikacji, gdzie pomiędzy nowoczesnym Gniewem i wiekową warownią Wilcze Leże silny punkt oporu stanowił również kompleks zamków i warownego mostu ochrzczony jako Bliźniaki.
Po upadku Gniewu i Bramy Północy Bliźniaki przyjmują na siebie potężny cios głównego trzonu armii Temerii. Podczas trwających dwa tygodnie walk, oblegający nieustannie odpierać musieli kontrofensywy z południowego brzegu. Każda próba przedarcia się przez przeprawę była skutecznie powstrzymywana silnym ostrzałem z obu zamków jak i zaciętością obrońców samego mostu. Przeciągająca się zima wstrzymująca w znacznym stopniu działania wojenne, oraz możliwość bezpiecznych uzupełnień płynących szerokim traktem ze stolicy pozwala Bliźniakom powstrzymywać kilkutysięczną armię Temerii aż do maja 1241 roku, kiedy to podczas skrytobójczego ataku ginie August Wielki król Temerii, a śmierć ta staje się podstawą do zawieszenia broni. Konflikt ożywa na nowo po kilku miesiącach a armia czekająca w Zarzeczu ponownie rozbija się o Bliźniaki.
Zamek południowy - Stęp (nazwa potoczna)
Gdy w 1242, po ślubie księżnej Morgini de Bades z redańskim następcą tronu Mathiasem, Redania żąda od Temerii natychmiastowego zaprzestania działań wojennych, niepyszni generałowie odchodzą spod mocno sfatygowanych Bliźniaków pozostawiając za sobą wiwatujących obrońców.
Wydarzenia wojny z Temerią powodują powstanie drugiej po Jeźdźcach Burzy specjalnych jednostek wojsk Ellander. Weterani, głównie z załogi mostu, tworzą Szpony - jedną z najbardziej zajadłych jednostek liniowych w szeregach armii.
Doprowadziły one również do wyniesienia na piedestał szeregu dowódców jak Paszko Wadzik, Cramer van der Sar czy awansowany pośmiertnie do rango kapitana legendarny dowódca Jeźdźców Burzy Emanuel Skorsesa.
Bliźniaki były pierwszym obiektem odbudowanym zaraz po wojnie, co najlepiej świadczy o ich strategicznym znaczeniu.
Aktualna obsada kompleksu to łącznie 200 żołnierzy, z których każdy biegle włada łukiem a płowa to formacje typowo łucznicze.
Zamek południowy jest również kwaterą główną Jeźdźców Burzy, posiada obszerne stajnie oraz przystosowany jest do pomieszczenia trzech chorągwi kawalerii (stąd potocznie używana nazwa Stęp). Cały kompleks w razie potrzeby jest w stanie pomieścić prócz wspomnianej konnicy łącznie 400 osób. Nie posiada jednak miejsca na gromadzenie odpowiedniej ilości zapasów dla tak ogromnej ilości wojsko, co powoduje jego uzależnienie od nieodległej stolicy.
Komendantem Bliźniaków jest aktualnie Otawa z Podgórza, dowódca liniowy wsławiony jeszcze podczas obrony Gniewu.